«محفل»؛ تزریق هنرمندانه نشاط دینی به رسانه ملی
تاریخ انتشار: ۱۴ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۴۳۵۷۱
گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، محمدعلی مقدسیان ـ در ماه مبارک رمضان بیش از هر ماه قمری یا شمسی، زمینه و انگیزه‌ی شادی وجود دارد. فرارسیدن ماه مبارک رمضان در بسیاری از کشور‌های اسلامی همراه با شادی و نشاط عمومی و ایجاد فضایی سرشار از بهجت و شادمانی است.
شادی و نشاط و سرور، یکی از نیازهای روحی و فطری انسان است که در بسیاری از جنبه‌های حیاتی انسان نقش مؤثری ایفا می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در کشور ما هم البته تلاش‌هایی از سوی مسئولان فرهنگی و نهاد‌های مردمی و رسانه‌ها از جمله صداوسیما و ... برای خلق فضایی شاد، در این ماه با عظمت انجام شده است.
** شادی؛ گمشده ماه مبارک رمضان در بین مردم
اما با این همه سئوالی که برای بسیاری از صاحب نظران مسائل مذهبی و اجتماعی وجود دارد این است که چرا در ماه ضیافت الهی و بهار قرآن و ماهی که یکی از شب‌های آن بهتر از هزار ماه است، شادی در میان قشر‌های مختلف جامعه وجود ندارد؟
شاید یکی از دلایل رایج بودن این تصور آن است که فضای حاکم بر جلسات مذهبی باید فضایی دور از تبسم و لبخند باشد. بعضی از ما تصور می‌کنیم عبادت باید در فضایی غمگین و حزن آور باشد، در حالی که این با نظر اسلام متفاوت است. توصیه‌ی پیامبر و بزرگان برای پوشیدن لباس‌های روشن و پاکیزه و معطر و آراسته بودن در موقع نماز نشان می‌دهد روح عبادت به شادی نزدیک‌تر است و فرح واقعی و نشاط به معنی واقعی کلمه در نزدیکی با رضایت الهی است بر همین اساس خداوند در سوره یونس آیه ۵۸ می‌فرمایند: قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ
بگو به فضل و رحمت خداست که [مؤمنان]باید شاد شوند و این از هر چه گرد مى آورند بهتر است؛
همچنین روایاتی از ائمه علیه السلام وجود دارد که توصیه به شاد بودن و شوخ طبعی می‌کنند:
حضرت علی علیه السلام فرمودند:بِشْرُ الْمُؤْمِنِ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِه
شادی مؤمن در چهره و اندوه او در دلش است.
یا امام صادق علیه السلام در روایتی فرمودند: أَوْحَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى دَاوُدَ (ع) إِنَّ الْعَبْدَ مِنْ عِبَادِی لَیَأْتِینِی بِالْحَسَنَةِ فَأُبِیحُهُ جَنَّتِی فَقَالَ دَاوُدُ یَا رَبِّ وَ مَا تِلْکَ الْحَسَنَةُ قَالَ یُدْخِلُ عَلَى عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ سُرُوراً وَ لَوْ بِتَمْرَة
خداوند به حضرت داود علیه السلام وحی کرد: همانا اگر بنده‌ای از بندگان من حسنه‌ای را به درگاه من بیاورد من بهشتم را بر او مباح می‌کنم. حضرت داود علیه السلام پرسید: پروردگارا! آن چه کار خیری است؟ [که چنین پاداشی دارد؟]خداوند متعال فرمود: شاد کردن دل بنده‌ای از بندگان مؤمن من ولو با دادن یک دانه خرما به او.
یکی از ارکان ایجاد نشاط و شادی در جامعه تلویزیون می‌باشد که می‌تواند با نگاه سیستمی و با استفاده از بازوی هنر بر جامعه تاثیر مثبت و یا منفی بگذارد. تلویزیون به دلیل رسانه جمعی بودن، بیش از آنکه به هویت فردی تک‌تک مخاطبان تاثیر بگذارد نقش مهمی در هویت جمعی و فرهنگ عمومی جامعه دارد. البته این انتظار در زمان حال شامل همه رسانه‌ها می‌شود لکن صداوسیما بویژه تلویزیون به دلیل گستردگی و دامنه نفوذش در جامعه قطعاً بیش از ارگان‌ها و سازمان‌های دیگر می‌تواند در تامین سلامت مردم موثر باشد و همه باور دارند سلامت روانی و داشتن نشاط و انبساط خاطر یکی از نشانه‌های مهم سلامت است.
** ایده‌های مطلوبی که روی زمین می‌مانند
یکی از مهمترین وظایف تلویزیون برای ایجاد شادی و نشاط در ماه مبارک رمضان تعیین ایده‌ای مناسب است. هر چند ایده، اولین گام در ساخت یک برنامه تلویزیونی است، اما تبدیل ایده به یک برنامه‌ی مطلوب، مهم‌تر است. متاسفانه در سال‌های اخیر کمتر ایده‌ای در مناسبات مذهبی خصوصاً ماه مبارک رمضان برای شادی و نشاط در جامعه دیده شد در حالی که برنامه‌هایی با موضوعات خاص اجتماعی که در برگیرنده مشکلات مردم و صحنه‌هایی از ناراحتی‌ها بود بیشتر تولید و پخش گردید که خروجی آن حس غم و ناراحتی در جامعه بود.
شاید بتوان گفت در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد تلویزیون در تولید و پخش سریال و برنامه ترکیبی با موضوعات طنز و با محوریت شادی موفق‌تر عمل کرده است.
حالا بعد از سال‌ها در تلویزیون برنامه‌ای تولید شده است که می‌توان گفت با ایده‌ای مناسب و با محوریت قرآن تا حدودی توانسته نشاط و شادی را به مخاطب هدیه دهد.
تولید کنندگان برنامه «محفل» که این روز‌ها از شبکه سوم سیما در زمان افطار تهیه و تولید می‌شود با ایده‌ای مناسب که تحت تاثیر قواعد و مسائل داخلی جامعه وجود دارد این برنامه را طراحی و تولید نموده اند.
یکی از مهمترین موضوعات در ساخت برنامه تلویزیونی ایده است که باید برای مخاطب سرگرم کننده، ارائه دهنده اطلاعات، ایجاد خود شناسی، برآورده کننده نیازهای روحی- روانی و چگونگی برقراری ارتباط بیشتر و بهتر اعضای جامعه باشد. این پنج عامل در هر جامعه‌ای در انتخاب ایده تلویزیون موثر بوده و می‌توان گفت برنامه «محفل» در این امر موفق ظاهر شده است. هدف و مخاطب مهمترین عواملی اند که برنامه ساز باید به آنها توجه داشته باشد. تعیین دقیق مخاطب برنامه، اهمیت زیادی دارد. هر برنامه مخاطب خاص خود را دارد و نباید این گونه تصور شود که هر برنامه می‌تواند برای تمام اقشار مناسب باشد؛ لذا اگر برنامه ساز مخاطب خود را نشناسد نمی‌تواند زبان ارتباط با او را معلوم کند.
** ویژگی‌هایی که «محفل» را دیدنی کرده است
برنامه «محفل» مَرکَب یا وسیله‌ای است که مخاطب را از محلی که در حال حاضر قرار دارد به مکانی که مد نظر برنامه ساز است می‌برد و این یعنی شناخت کامل مخاطب توسط تیم سازنده برنامه.
یکی دیگر از عوامل موفق این برنامه قسمت‌های مختلف (یونیت) می‌باشدکه در برنامه سازی هر چه قسمت‌های مختلف برنامه، زیادتر و متنوع‌تر باشد، محتوای برنامه را بهتر منتقل می‌نماید و یکی از اضلاع یونیت، محتواست.
سه عامل مجری، موضوع و میهمان در تولید برنامه گفتگو محور و ترکیبی مهم بوده و اگر مجری توانمند نباشد ساخت برنامه و گفتگو در آن ممکن نیست. در این برنامه، رسالت بوذری با توجه به حضور میزبانان و تنوع در گفتگو‌ها به درستی توانسته است نخ تسبیح برنامه را در دست گرفته و نظم برنامه را رعایت و با مخاطب ارتباط برقرار نماید. دیگر عامل برنامه موضوع می‌باشد که بسیار در برنامه سازی حائز اهمیت است و برنامه ساز اول باید نیاز مخاطب را بشناسد. تیم تولید کننده ابتدا با شناسایی مخاطب، چارچوب فرمی را طراحی و سپس به سراغ محتوای رفیع و موسع دینی قرآن رفته اند.
سازندگان با تکیه و تاکید به هنر خواندن قرآن و اهمیت دادن به تکنیک و فن در برنامه آن را معطوف به هنر می‌کنند که این کارمولفه‌های خاص خودش را دارد. محتوای قرآن مسلماً در شکل گیری برنامه بسیار مهم و تاثیر گذار بوده است. هر چند ورود به برنامه‌ای با محوریت موضوعات مذهبی بسیار پر چالش و دارای مخاطرات است. دیگر نکته در برنامه مهمان و یا مهمانانی هستندکه از ملیت‌ها و با موضوعات مختلف و ارائه شیوه جدید از تلاوت‌ها و یا نکاتی که با موضوع قرآن است با همراهی میزبانان و شوخی‌ها و سوالات و خاطرات و ارائه مطالب همه و همه باعث جذابیت و شیوایی در برنامه گشته و مخاطب را جذب می‌کنند.
در برنامه‌سازی تلویزیونی، مخاطب نسبت به تجارب جدید یا عوامل و اجزایی که می‌بیند تحریک می‌گردد و اگر این تحریک در طول برنامه باقی بماند مخاطب از بعد عاطفی در گیر برنامه می‌گردد و می‌توان گفت تیم سازنده به موفقیت رسیده است و این موفقیت زمانی نمود پیدا می‌کند که در هر مجلسی از آن برنامه سخن به میان آمده و در مورد اجزای برنامه سخن گفته می‌شود.
** یک برنامه دیدنی با محوریت قرآن کریم
«محفل» برنامه‌ای دیدنی و جذاب شده است و شاید بتوان گفت بعد از سال‌ها برنامه‌ای در ماه رمضان تولید شده است که با آنکه برنامه‌ای با موضوع مذهبی و دینی است لکن به درستی توانسته نشاط دینی را وارد خانه‌های مردم کرده ولبخند را به روی لب‌های آنها بیاورد و ذهن آنها را در گیر برنامه کند و مهم‌تر از همه، آن است که هنر خواندن قرآن را برای مخاطب دلپذیر و صوت آیات آسمانی را وارد خانه‌های مردم می‌کند. این روز‌ها در هر محفلی سخن از برنامه محفل و اجزای آن است ومخاطب منتظر اتفاقات بعدی برنامه می‌باشد که نشان دهنده جذب بالای مخاطب و موفقیت برنامه است.
اسلام هیچ گاه به انسان نگاه کاریکاتورگونه ندارد. همان‌گونه که انسان نیاز به گریه دارد به شادی نیز نیاز دارد. هرچند گاهی اوقات گریه‌های انسان به گونه‌ای می‌شود که در پایان ممکن است باعث سبک شدن و نشاط قلب شود، اما باید توجه داشت که نه در شادی و نه در گریه، افراط و تفریط نباید باشد. هر چقدر که انسان در مناجات ها، دعا‌های شخصی و در جلسات مذهبی، اشک از دیدگانش جاری می‌شود، در برابر خانواده و سایر افراد اجتماع باید گشاده رو و متبسم باشد و ما در برنامه محفل شادی را می‌بینیم که متاثر از آموزه‌های دینی است.
انتهای پیام/
منبع: آنا
کلیدواژه: برنامه محفل رسالت بوذری قرآن کریم ماه مبارک رمضان ماه مبارک رمضان علیه السلام شادی و نشاط برنامه ساز برنامه ای ایده ای مهم تر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۴۳۵۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اگر حکومت دینی برپا نمی‌شد چه اتفاقی می‌افتاد؟
پایگاه مرگز ملی پاسخگویی به سوالات دینی، به پرسش و پاسخی پیرامون دلایل ضرورت تشکیل حکومت اسلامی پرداخته که تقدیم علاقه‌مندان می‌شود:
پرسش:
اگر حکومت دینی تشکیل نمی‌شد چه اتفاقی می‌افتاد؟
پاسخ:
لازمه اقدام به هر عملی، سنجش هزینه‌ها و فواید آن عمل است و باید دید که هزینه‌های فراوانی که برای برپایی حکومت دینی در ایران ایجاد شده است، خروجی و ثمره خاصی داشته است؟ به عبارت دیگر اگر حکومت دینی برپا نمی‌شد چه اتفاقی می‌افتاد و چه ضرورت و تغییری در برپایی حکومت دینی برای ملت ایران ایجاد شده است؟
اگر حکومت دینی برپا نمی‌شد:
۱. به وظیفه دینی و الهی جامعه عمل نشده بود.
برپایی حکومت اسلامی و بستری که بتواند احکام الهی را جاری کرده و ترقی بخشد، وظیفه مسلمین است. برپایی حکومت در جامعه اسلامی، از امور لازم و وجوب آن قطعی است. برای اثبات ضرورت تشکیل حکومت اسلامی می‌توان به ادله قرآنی، روایی و عقلی تمسک کرد. (۱)
۲. اکثر احکام الهی تعطیل، و فساد و اعمال نامشروع فراگیرتر بود.
حکومت نقشی انکارناپذیری در ایجاد بسترها و ضوابط مؤثری در اجرا یا تعطیلی احکام اسلامی و همچنین تربیت دینی و غیردینی جامعه دارد. امام خمینی در لزوم تشکیل حکومت اسلامی بیان داشته است که: «احکام اسلامی اعم از قوانین اقتصادی، سیاسی و حقوق تا روز قیامت باقی و لازم‌الاجرا است، هیچ‌یک از احکام الهی نسخ نشده، از بین نرفته است.
این بقا و دوام همیشگی احکام، نظامی را ایجاب می‌کند که اعتبار و سیادت این احکام را تضمین کرده، عهده‌دار اجرای آنها شود؛ چه اجرای احکام الهی جز از رهگذر برپایی حکومت اسلامی امکان‌پذیر نیست. در غیر این صورت، جامعه مسلماً به‌سوی هرج‌ومرج رفته، اختلال و بی‌نظمی بر همه امور آن مستولی خواهد شد». (۲) پیش از انقلاب اسلامی، تجربه حکومت غیردینی در ایران، ترویج فساد و فحشا و ایجاد بسترهای فساد زدا و دین‌زدا بود.
۳. زمینه برپایی و حرکت به سمت تحقق کامل حکومت دینی فراهم نمی‌شد.
نظام ما دینی است و مرجعیت همه‌جانبه دین اسلام را در عرصه حکومت و اداره جامعه پذیرفته است. به هر میزان که در اداره جامعه و تدبیر امور کشور به دین مبین عمل گردد، به آن حکومت، دینی گفته می‌شود.
حکومت دینی ما کامل نیست و ما در مسیر دینی شدن حکومت هستیم نه اینکه حکومت و دولت و جامعه ما کاملاً دینی باشد. چنانچه رهبر انقلاب در این رابطه اعلام کرده است: «ما هنوز به کشور اسلامی نرسیده‌ایم. هیچ‌کس نمی‌تواند ادّعا کند که کشور ما اسلامی است. ما یک نظام اسلامی را طرّاحی و پایه‌ریزی کردیم - «ما»، یعنی همان‌هایی که کردند - و الآن یک نظام اسلامی داریم که اصولش هم مشخص و مبنای حکومت در آنجا معلوم است. مشخص است که مسئولان چگونه باید باشند. قوای سه‌گانه وظایفشان معیّن است. وظایفی که دولت‌ها دارند، مشخص و معلوم است؛ اما نمی‌توانیم ادّعا کنیم که ما یک دولت اسلامی هستیم؛ ما کم داریم. ما باید خودمان را بسازیم و پیش ببریم. ما باید خودمان را تربیت کنیم». (۳)
۴. استبداد و استثماری که بر این ملت سلطه داشت کنار نمی‌رفت.
تاکنون اثبات شده است که تنها الگویی که در ایران توانسته است در مقابل استبداد و استثمار به‌طور کامل تاب بیاورد و تسلیم نشود، الگوی تشکیل حکومت دینی به رهبری فقیه جامع‌الشرایط است. این حکومت دینی است که به مبارزه و حرکت ملت مشروعیت بخشیده و ایثار آنان برای حفظ ارزش‌های دینی و ملی را معنا بخشیده است. این رهبران دینی و ملت دین‌دار بوده‌اند که در مواقع حساس و خطرساز، با شدت در راستای حفظ منافع ملی کشور به بذل مال جان خود پرداخته‌اند.
۵. ترقی جامعه با این شدت نبود.
دین برای سعادت بشر آمده است. به هر میزان که به دین عمل شده است، رشد و ترقی در جامعه حاصل گردیده است. برای نمونه حکومت دینی برای جامعه زنان، نقشی انسانی و غیرجنسی قائل است. این امر موجب شده است که ترقی زنان با کمترین آسیب جنسیتی به‌صورت جهشی رخ‌داده و زنان در عرصه تحصیل و تدریس و حضور در عرصه‌ها و مشاغل گوناگون رشدی خیره‌کننده را تجربه کنند.
در هشت سال جنگ، ایران با حضور مردم دین‌مدار برخلاف پیشینه دویست‌ساله خویش، اجازه نداد که هیچ بخشی از کشور از آن جدا گردد؛ اما فساد و فحشا موجب می‌شود که موانع جدی بر سر راه ترقی کشور ایجاد شود. ضمن اینکه باید توجه داشت که بخش بزرگی از ناکامی‌های ما به این دلیل است که دشمنان دین و دولت دینی با تمام توان مشغول ایجاد مانع و سد در مقابل الگو شدن و تقویت یک دولت اسلامی بوده و با ضربات پی‌درپی نظامی، امنیتی، فرهنگی و اقتصادی خسارات سنگین و قابل‌تصوری را در راه تحقق این اهداف ایجاد کرده‌اند. در واقع تنها این دین نیست که عامل و منشأ شرایط موجود در ایران باشد.
۶. ایرانیان در الگوهای غربی و شرقی هضم می‌شدند.
حکومت دینی الگویی فارغ از الگوهای حاکم بر عالم بود که نتیجه آن قتل و تجاوز مستکبران و ابرقدرت‌ها به مستضعفان عالم است. الگویی که یاد می‌دهد که یا باید غارت شوی یا باید با غارتگر همراهی کنی. الگوی حکومت دینی، نفی سلطه‌جویی و سلطه‌پذیری است. در الگوی دینی عدم همراهی با مستکبران عالم، یک وظیفه شرعی است.
نتیجه:
حکومت دینی بسترساز ترقی و تمدن است و به هر میزان که به احکام دین مبین عمل گردد ترقی و تمدن حاصل می‌شود. عدم تشکیل حکومت دینی به معنای ترک تکلیف جامعه ایمانی و تعطیلی احکام اسلامی و انسداد ترقی معنوی و مادی صحیح جامعه و هضم شدن در الگوهای منحرف حاکم برجهان است.
پی‌نوشت‌ها:
۱. ر.ک: همتی، همایون، سنت و سیاست در اسلام، تهران، آوای نور، ۱۳۷۳ ش، ص ۳۸.
۲. خمینی، سید روح‌الله، کتاب بیع، تهران، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)، ۱۳۸۸ ش، ج ۲، ص ۴۶۱.
۳. خامنه‌ای سید علی، بیانات در دیدار کارگزاران نظام، خامنه‌ای دات آی آر، ۱۲ آذر ۱۳۷۹، https://khl.ink/f/۳۰۳۹
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد